بررسی ژن مقاومت به روی در سودوموناس استوتزری مقاوم به روی و نانوذرات اکسید روی جداسازی شده از خاک

سابقه و هدف: آلودگی محیط با فلزات سنگین سمی مشکل جهانی می‌‌باشد. میکروارگانیسم‌ها مکانیسم های مختلفی را به منظور کاهش غلظت درون سلولی فلزات و سایر آلوده‌کننده‌های سمی محیطی دارند. این مطالعه با هدف بررسی ژن مقاومت به روی در سودوموناس استوتزری مقاوم به روی و نانوذرات ‌اکسید روی جداسازی شده از خاک انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه بر روی سویه سودوموناس استوتزری جدا شده از خاک غنی شده با MTBE) Methyl Tertiary Butyl Ether) در پژوهش های قبلی انجام شد. بالاترین غلظت قابل تحمل این سویه در حضور یون‌های روی، نانو‌ذرات اکسید روی و آنتی‌بیوتیک‌های مختلف بررسی گردید. از روش واکنش زنجیره‌ای پلی‌مراز برای بررسی ژن czcC استفاده شد. توالی نوکلئوتیدی به توالی پروتئینی ترجمه شد و با توالی‌های جزئی پروتئین CzcC در دیگر باکتری‌های مقاوم به روی هم تراز گردید.  یافته ها: بالاترین غلظت قابل تحمل نشان داد که این سویه توانایی رشد در غلظت‌های بالای یون‌های روی (تا  mM4) و نانوذرات اکسید روی (تا µg ml-1 600) را دارا می باشد. پرایمرهای استفاده شده برای تکثیر ژن مقاوم به روی czcC تقریباً یک باند 250 جفت بازی ایجاد نمودند. مقایسه czcC با توالی‌های دیگر در بانک ژن شباهت 100 درصدی با ژن czcC در باکتری سودوموناس استوتزری 1501 را نشان داد. نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که خاک‌های آلوده به فلزات سنگین منابع بالقوه‌ای برای جداسازی سویه‌های مقاوم به فلزات سنگین و نانواکسیدهای فلزی می‌باشند. درک اساس ژنتیکی مقاومت به فلزات سنگین در باکتری‌ها می‌تواند به استفاده بهتر از این مکانیسم‌های طبیعی برای بهبود محیط زیست همه موجودات زنده منجر گردد.